Krissie Aerts schreef met haar cliënt Carlos een prachtig boek over hun vriendschap: De behandelaar die mijn hand durfde vast te houden, en ik die van haar. Mahdi Carlos Fathiazar vlucht als getraumatiseerde puber van Iran naar Nederland. Jarenlang leeft hij in angst, tot het volledig mis gaat en hij een gewelddadig delict pleegt. Hij komt terecht op een forensisch-psychiatrische afdeling. Krissie is daar zijn behandelaar. Dirk De Wachter schreef over het boek:“ Dit bijzondere boek toont hoe hoop kan blijven verschijnen in verschrikking.” Een gesprek met Krissie over dit boek: hoe zijn ze op het idee voor dit boek gekomen en hoe is het nu?

Hoe zijn jullie op het idee gekomen voor dit boek?
Het idee kwam van Carlos. Hij was eerder opgenomen geweest. Hij had last van psychotische klachten en nare herbelevingen van zijn trauma’s.Tijdens zijn tweede opname opperde hij het idee. Hij wist dat ik columns schreef, daarom vroeg hij mij om mee te werken en is het balletje gaan rollen. Toen hij uit zijn opname kwam , zijn we begonnen met schrijven.

Wat is het verhaal?
Er ontstond zo’n bijzondere connectie tussen ons.Allebei schrijven we hoe het met ons ging voor deze behandeling. We vertellen hoe we er voor elkaar zijn. Ik wist als behandelaar al veel over hem, hij weinig over mij. Hij leerde mij door het samen schrijven steeds meer kennen. Ik kwam erachter dat ik niet alles wist wat hij had meegemaakt. Het boek geeft een heel bijzonder inkijkje in onze band, ons verleden en hoe het is gegaan.

Hoe ging het schrijven?
We zijn ruim een jaar aan het schrijven geweest. Vervolgens duurde het een jaar voordat het boek er was. Vanuit Buijten & Schipperheijn kregen we veel schrijftips. Ik vond het zelf vooral lastig om over mezelf te schrijven. Uiteindelijk hebben we de verhalen helemaal door elkaar heen laten lopen, dat maakte het verhaal beter.

Wat is die bijzondere connectie tussen jullie?
Dat is lastig te beschrijven. Ik ben natuurlijk hulpverlener en Carlos was een poosje mijn patiënt. Ik ben sowieso iemand die best betrokken is in hoe ik werk. Maar het verhaal van Carlos kwam toch meer binnen. Los van alle problemen waar we aan moesten werken, konden we het goed vinden. Juist dat vertrouwen en die band had hij nodig om al zijn problemen aan te gaan. Zo durfde hij traumabehandeling aan te gaan en was ik een steun in de rug. Dat heeft de band versterkt.

Wat is er bijzonder aan het boek?
Dat er twee verschillende werelden samenkomen. En veel raakvlakken hebben. Er is altijd hoop, wat je ook meemaakt en er is altijd hulp mogelijk. Dat lees je in het boek.

Waarom moeten mensen dit lezen?
Het boek is voor een breed publiek geschreven: het is niet alleen voor hulpverleners. De toegankelijke schrijfstijl maakt dat mensen het kunnen lezen. Ook mensen die zelf psychische klachten hebben en zichzelf erin kunnen herkennen. En misschien de boodschap lezen: je kan hulp krijgen en het kan beter worden. 

Daarnaast laat het sterk zien dat er meer zit achter een krantenkop.. Een verhaal van iemand kan complex zijn, waardoor een delict wordt gepleegd. Als je veel last hebt van herbelevingen, kan dit gebeuren. Dat zie je ook sterk in het verhaal van Carlos. Hij heeft een ambulancebroeder bedreigd die bij hem thuis kwam omdat hij in de war was. Door zijn trauma kwam hij in een herbeleving en was hij weer in de Iraanse gevangenis waar hij als kind heeft gezeten.

Hoe gaat het nu met hem?
Het gaat goed met hem! Hij heeft de draad van het leven goed opgepakt. 

Hoe kijk je terug op het schrijfproces?
Het is een heel intensief proces, want het is best intiem om met z’n tweeën zoiets te maken. Ik vond het schrijven wel makkelijker dan erover te praten. Het is mooi om op deze manier samen dingen te verwerken.

Wat is je favoriete stuk?
Het hoofdstuk dat Carlos net is opgenomen en dat we elkaar net ontmoeten. Dit is mooi geschreven en het is ook het moment waarop hoop wordt geboren.

Hebben jullie nog veel contact?
Zeker! We bellen veel, en kletsen over hoe het gaat. We houden altijd contact.