Foto: EO

Toen theatermaker Nannette Poortinga in de corona-periode thuis kwam te zitten en een miskraam kreeg, besloot ze te gaan schrijven. Er volgden talloze blogs, een theatervoorstelling en het boek: Je kan tenminste zwanger worden – en wat nog meer niet (of wel) helpt na een miskraam. Een interview over het boek en wat het teweegbracht.

Hoe ben je op het idee voor dit boek gekomen? 

‘Ik ben begonnen met schrijven toen ik in de coronatijd voor de tweede keer een miskraam kreeg. Alles lag plat, mijn werk lag stil en ik pakte mijn pen. Ik schreef er blogs over en die werden goed gelezen. Toen de podia weer open gingen, maakte ik een voorstelling over het krijgen van een miskraam en uiteindelijk vroeg Buijten & Schipperheijn of ik hier niet een boek over wilde schrijven.’

Wat voor vorm heeft het boek?

‘Het is een mengeling van een theatermonoloog, poëzie en andere creatieve vormen. Ik heb mijn theatervoorstelling als basis gebruikt. Het was een lastige zoektocht: voeg ik veel woorden toe? Of laat ik het juist zo? In het theater zeg je iets heel bewust op een bepaalde manier. Uiteindelijk hebben we het boek zo opgemaakt, dat je goed kunt lezen hoe iets bedoeld is.’

Hoe vond je het om het boek te schrijven?

‘Er ligt een boek: het is gelukt! Dus ik kijk er heel positief op terug. Het was zoeken naar de vorm, dat was echt een uitdaging. Toen ik de vorm nog niet wist, maakte ik me wel zorgen: hoe gaat dit afkomen? Zodra ik de theatermonoloog als basis besloot te nemen, ging het snel. Ik kon spelen met de vorm en alles wat ik had. Uiteindelijk was het een grote puzzel om het verhaal goed op te bouwen, maar dit was ook heel leuk.’

Wat is je bedoeling met dit boek?

‘Ik wil het krijgen van een miskraam bespreekbaar maken. Het lijkt me mooi als mensen die dit ook mee hebben gemaakt, zich herkennen en weten: je bent niet alleen. Daarom ben ik heel open dingen waar je normaal niet makkelijk over praat. Het heeft mijzelf heel erg geholpen om persoonlijke en kwetsbare onderwerpen tegen te komen in interviews met lotgenoten en te zien: ik heb dit ook en ik ben niet raar.’

Heb je daar een voorbeeld van?

‘De woede die ik voelde voor mezelf. Ik heb in het boek geschreven over wat het betekent om zo boos te zijn op jezelf. Wat je denkt en doet als je het jezelf zo kwalijk neemt dat dit gebeurt. Mensen moeten toch het boek maar gewoon lezen. In het verhaal klopt het, maar in een interview vind ik het lastiger dit te vertellen. Mijn boek is een huis voor de woorden en herinneringen die ik heb opgeschreven, het is spannend om ze buiten die context te halen, dan voelt het snel privé.’

Wat voor reacties kreeg je op het boek?

‘Heel goede reacties! Er was veel herkenning bij stellen die hetzelfde hebben meegemaakt.  Er zijn stellen die het boek zelfs aan elkaar voorlazen en daardoor weer in gesprek raken en hun verlies verwerken. Zo mooi!’

Welke passages vind je het meest bijzonder?

‘Het stuk dat ik bij de gynaecoloog zat. Hij vertelde dat mijn zwangerschap voorbij was en wees me kort daarna op mijn uitgelopen mascara. Terwijl: dat was wel het laatste waar ik mee bezig was. Dat voelde echt alsof ik in een film zat. Wat ik ook een bijzonder stuk vond, was het deel van het boek waarin ik op de bodem beland, maar ik ontdekte dat ook daar vaste grond zit. Dat er altijd iets of iemand is die je opvangt.’

Welke rol speelt God in je boek?

‘Je ziet hem vooral terug in de woede: hoe kan mij dit nou overkomen? En ook wel in de irritatie die ik heb ervaren van christenen die zeggen: gelukkig is je kindje in de hemel. Mag iets ook gewoon verdrietig zijn? En mag het ingewikkeld zijn om het beeld van een liefdevolle vader te rijmen met wat mij is overkomen? Het is een deuk in mijn vertrouwen, waar ik mijn weg inmiddels in heb gevonden. Ik weet inmiddels dat je God ook kunt zien in hoe andere mensen er voor je zijn, ook dat is een vangnet.’

Wat is je wens voor dit boek?

‘Ik hoop dat het de mensen bereikt die er wat aan kunnen hebben. Dat mensen het durven te kopen en het onderwerp echt aan durven te gaan. Het is een boek dat veel goeds kan doen en het verdriet leert toe te laten.’

Ben je benieuwd naar het boek? Lees hier meer.